Ik woon hier al 67 jaar, ik ben er nu 70. Vroeger woonden mijn grootouders hier -mijn vader is een local- en wij woonden in de wijk met ons gezin, ik ben de tweede oudste van elf kinderen. Het café op de hoek was niet van ons, maar als kind zei ik altijd “Ooit doe ík dat hier!”. Tweeëntwintig jaar geleden nam ik dit café over, maar al veel eerder ben ik de horeca in gerold. Dat sprak mij aan, de gezelligheid van altijd door mensen omringd te zijn.
Dit café heeft in de oorlog platgelegen en mijn vader heeft het opnieuw helpen opbouwen, hoewel hij het nooit heeft gehad, in tegendeel. Hij was zelfs redelijk anti-café! Hij ging nooit eens ‘een pintje pakken’ of zo, tot ik het café had. Van zodra ik zelf achter de toog stond sprong hij binnen wanneer hij passeerde. De sluitingsdag was altijd al op woensdag en dat hou ik ook zo. Sinds ik 65 ben heb ik mezelf ook de zaterdagnamiddagen gegund tenzij er nog klanten in het café zijn. Da’s fair, toch? De vraag waarom ik het terras ‘op de parking’ niet opendoe wordt me vaak gesteld, maar er is te veel werk aan en ik weet niet hoe lang ik dit nog wil doen. Daarnaast wil ik mijn klanten zelf kunnen blijven bedienen. Ik heb vooral graag m’n bezigheid, m’n babbeltje en ik geniet van dat sociale contact. Dat haal ik allemaal uit mijn café, ook zonder terras.
Hoewel, het laatste anderhalf jaar is er niet veel van in huis gekomen. Dat was wel erg hoor. Ik kan niet meer bijhouden hoe dikwijls mijn café , mijn huis en mijn kasten opgeruimd zijn, die zijn intussen héél proper. Ik ben zelfs terug beginnen roken tijdens Corona! ‘t Was dat of mijn kas opfretten. Nu -hout vasthouden-, sinds donderdag ben ik weer gestopt want mijn eerste achterkleinkind is geboren: ons Lilou! Ik ben echt fan van de naam en ben super fier dat ik overgrootmoeder ben!
Het doet me denken aan toen ik, twintig jaar geleden, grootmoeder werd. Ik belde meteen mijn broer en zei: “Kom het overnemen of ik doe dicht voor vandaag!” en ik heb mij naar het moederhuis gehaast.
Mijn kleindochter noemt mij trouwens ‘Marijn’, dat is wat de kinderen in Wilsele zeggen tegen hun meter. Tegen de peter zeggen ze ‘Peter’ en tegen de meter ‘Marijn’. Het grappige is dat mijn vader door iederéén Peter genoemd werd, terwijl hij eigenlijk Leopold heette. Mijn oudste zoon riep altijd ‘Peter! Peter!’, dus begonnen mijn jongste zoontje, de neefjes en de nichtjes hem ook allemaal zo te noemen en uiteindelijk noemden alle kinderen uit de buurt hem bij die naam. De ouderen noemden hem ‘Jean’, om God-weet-welke reden had hij die bijnaam ooit gekregen, … Een Leopold is het in elk geval nooit geweest.
Maar terug over het café! Mijn klanten zijn echt fijn, ik heb hen het afgelopen anderhalf jaar niet gezien, maar wel gehoord. Zij belden mij of ik belde hen. Ik heb veel aan die ‘vaste klanten’; zij kennen mij, ik ken hen en we weten wat we aan elkaar hebben. Meer moet dat voor mij niet zijn. Het zijn eigenlijk eerder vrienden geworden dan dat het nog echt klanten zijn. Eentje ervan is 97 jaar en die komt met zijn rollator naar hier vanuit Herent!
Uiteraard heb ik al veel gezien en gehoord, ik heb 50 jaar in de horeca gestaan. Er zijn prettige en minder prettige anekdotes, maar in mijn café op den hoek is er nooit ruzie. Als er discussies ontstaan, dan kom ik ertussen. Als cafémadame moet je een beetje kordaat kunnen zijn natuurlijk.
Maar ik heb hele leuke herinneringen aan onze buurt. Als kind speelden wij rond de vijvers en ik ben écht blij dat we nu weer rond kunnen gaan en dat er weer wat leven in de brouwerij is. In de mooie jaren stond hier in de straat nog kermis op de parking en tegenover het café, ik heb hier veel kaarters en darters over de vloer gehad en jarenlang was dit het lokaal van de minivoetbalploeg, die trouwens twee keer per jaar mosselfeest deed bij mij. De laatste jaren zijn er veel nieuwe mensen komen wonen en het is het leuk dat er weer meer te doen is. Vroeger was er altijd wel iets te doen en dat lijkt weer wat op te leven. Ik hoop in elk geval dat ik mijn café nog een hele tijd kan open houden en mijn babbeltjes kan slaan.
Op vr. 28/5 zien we elkaar op de parking bij het café van Anita. Lees in de vorige blogpost hoe je je kan inschrijven. Tot dan
Samen Sterk 
Blij om kennis te maken met jou Anita !
Tot vrijdag
Meli
LikeLike