Klapmomentje voor Fernand op zaterdag ipv op maandag

Zoveel kaarsjes gisterenavond, zoveel verbijstering en verdriet.

Let op: klapmomentje is verzet naar zaterdagavond. Morgen om 20u vragen we iedereen mee te klappen als steunbetuiging voor de familie. Het zou mooi zijn als we in elke straat een installatie hebben om “You ‘ll never walk alone” te draaien, dan kan het lied overal klinken.

Hieronder vind je de brief die Elsy schreef uit naam van de buurt en die zal voorgelezen worden op Fernands begrafenis:

Fernand, beste buur,

Allemaal stonden we aan de grond genageld toen het nieuws rondging dat je er niet meer zou zijn…Nee, dat kan niet, dit is een flauwe grap…niet onze Fernand…
Maar stilaan drong de keiharde werkelijkheid tot ons door…het was dus echt.
Veel te vroeg afscheid moeten nemen van zo’n warm persoon is niet eerlijk.

Je stond altijd klaar om echt iedereen te helpen…Bornestraat, Verbovenstraat, Koksijdewijk…het deed er niet toe.

• Je kende iedereen die er woont en iedereen kende jou
• Je kende ieder huis met leidingen inbegrepen
• Je kon alles, maar dan ook ALLES !  zo handig als je was
• Je deed het allemaal met veel plezier.

Zoveel sleutels van woningen die je toevertrouwd kreeg. Voor het geval iemand zichzelf zou buitensluiten..of om voor de poezen, de kippen, de honden, de post, de vuilzakken en weet ik veel wat te zorgen.  Niets was je teveel.
Je wist ook altijd alles, waarom er iets gebeurde…aan wie moeten we nu vragen waarvoor die nieuwe camera dient die ze geplaatst hebben deze week ?
Ook de school kon altijd op je rekenen.  Dat was duidelijk toen alle leerlingen een kaarsje voor je deur kwamen zetten met hun naam erop.

En de Sint…hoe moet die nu naar hier komen ?

De vijvers van Bellefroid gingen publiekelijk open…oei…maar geen paniek…de Fernand leidde alles in goede banen, stond het personeel van Leuven bij om alles in orde te krijgen, zorgde dat de regels werden nageleefd… je maakte eigenhandig mooie banken zodat wandelaars even konden genieten van de natuur, terwijl de kinderen zich met je gemaakte spelletjes konden bezig houden.  Als ik las op facebook “we zijn gaan wandelen aan de vijvers en we hebben een hele toffe babbel gehad met een hele lieve man”…Dan wist ik over wie ze het hadden…onze Fernand.

Je kon er zo genieten van de stilte.  Het was je habitat geworden…we waren zelfs ongerust als je er eens niet zat… Wat gaan we dat missen.  Ik ben er zeker van dat zelfs de eendjes je zullen missen.

Arbre was je lievelingsplaats van vroeger. Regelmatig ging je er nog naartoe om herinneringen op te halen.  Het deed je pijn wat er nu gebeurt met het gebouw maar de mooie momenten heb je zeker met je meegenomen.

Met de eerste lock-down speelde je trouw om 20u “You never walk alone” en kwam iedereen uit zijn kot om te applaudisseren voor de zorg.  Het deed de buurt dichter bij elkaar komen waarvoor je we dankbaar zijn.

We zullen moeten wennen aan de nieuwe situatie…

• geen poort meer die openstaat met Fernand die aan het werk was, of gewoon om bij schooltijd de kinderen te verwelkomen en uit te zwaaien.  Je kon ze zo doen lachen met je grapjes…
• Niet meer effkes een babbelke gaan doen met Fernand
• Geen Fernand meer die rondloopt en die goeiedag zegt tegen iedereen…al was het maar met “aahhhh Jeanne”, of Deurre… we wisten van wie het kwam.  Van onze Fernand.
• Gene Fernand meer aan de Vaart op weg naar Leuven met de fiets of de step
• Geen Fernand meer die met zijn “voske” op wandel was
• En geen meer “we zullen het aan de Fernand vragen”

Fernand

Beter een dichte buur dan een verre kennis.  Dat mochten we ervaren.
We zullen je zo missen maar we zijn eveneens heel dankbaar voor de prachtige buur die we al die jaren in ons midden mochten hebben.
Je blijft voor eeuwig in ons hart.
De Bornestraat zal nooit meer hetzelfde zijn.

Het ga je goed

Vanwege al je buren